Wyrażony przez pracownika zamiar podjęcia innego zatrudnienia nie oznacza wypowiedzenia umowy o pracę (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 października 1999 r. I PKN 303/99).
Przejęcie części zakładu pracy w trybie art. 23[1] § 1 kp w okresie wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę powoduje, że nowy pracodawca wstępując z mocy prawa w uprawnienia i obowiązki poprzedniego pracodawcy jest związany wypowiedzeniem umowy o pracę, jeżeli nie dokona czynności zmierzających do jego cofnięcia przed datą rozwiązania stosunku pracy(Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 maja 1998 r. I PKN 101/98).
Skuteczne cofnięcie przez zakład pracy wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę wymaga zgody tego pracownika, pomimo wcześniejszego odwołania się pracownika od wypowiedzenia do sądu (Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 października 1986 r. III PZP 62/86).
Wypowiedzenie przez zakład pracy umowy o pracę zawartej na czas nie określony powinno być nie tylko zgodne z formalnymi wymogami kp i innych ustaw, lecz ponadto powinno być „uzasadnione”, a więc powinno wynikać z obiektywnie istniejących oraz mających społeczne i moralne usprawiedliwienie potrzeb zakładu pracy. Nie można zgodzić się z poglądem, że wystarczającym powodem wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę jest istnienie sytuacji konfliktowej między pracownikiem, a jego przełożonym bez względu na źródło sytuacji konfliktowej (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 sierpnia 1983 r. I PRN 102/83).
